Κάνει μοναξιά...

 

κάνει μοναξιά...

μοναξιά και κρύο

Δε ζεσταίνεται έτσι η καρδιά

Σκέφτομαι... πως πετάνε τα πουλιά;

Να μπορούσα να τ' ακολουθήσω...

πρώτη θα έτρεχε η καρδιά,

ίσως το μυαλό να τη κρατούσε

αλλά όταν έχεις φτερά...

τίποτα δε σε σταματά...

"Στον ίσκιο των πουλιών" Αλκυόνη Παπαδάκη

Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,
να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη,
ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της «Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;» Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα. Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα
μάτια της μοναξιάς. Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.

Και εκεί που λες ότι βγαίνεις στο φως,

εκτυφλωτική λάμψη σε κυκλώνει,

και ήλιος λαμπερός σκιάζει λύπες και χαρές,

εκεί νιώθεις να σε τραβά το χτες πίσω

στην αρχή...

Εκεί που το κορμί σου ζεσταίνει 

η φλόγα της προσμονής,

εκεί σκύβεις, διπλώνεσαι από τους πόνους

της αγάπης, 

της αγάπης που έδωσες παρακαταθήκη

για τα όνειρα που έκανες μικρή

και δεν στη δίνουν πίσω ούτε μισή.

Εκεί που πιστεύεις ότι ναι, 

έτσι η ζωή θα συνεχιστεί,

εκεί χέρι μαγικό τον πόνο σου πέρνει

και γιατριά φέρνει, μαζί σε παίρνει

και στον ήλιο που ποθείς σε οδηγεί...

Πέρα από κάθε όριο

 

Στο σκοτάδι φως διάπλατο του ήλιου

που τα μάτια σου κρύβουν,

στης παγωνιάς τη λευκή επιδερμίδα

φλόγες από τη φωτιά των χειλιών σου

δημιουργούν,

στα ποτισμένα από αλκοόλ γυαλιά

ζωγραφίζεις με τον ιδρώτα του κορμιού σου 

του πόθου σου τη μορφή.

Στην αγωνία για τον κρυφό έρωτα μου

δώσε ένα τέλος, μια αρχή...

Βάλε φτερά και έλα να πετάξουμε μαζί

πέρα από κάθε όριο, έξω από κάθε λογική.

Αν...

(τα δικαιώματα ανήκουν στην Ξένια Ανδρέου)