Βρέχει, μέρες τώρα βρέχει
και εγώ κοιτάζω τις σταγόνες
πως μπορεί τα δάκρυα της ψυχής
να είναι πιο πολλά...
Λαχταρώ αυτή τη βροχή
σαν χώμα άγονο, ξερό
να έρθει να με ποτίσει,
να με κάνει καρπούς να βγάλω
αγάπη να γίνει, γιατί τώρα
δεν είναι τίποτα...
Εσύ να γίνεις η βροχή μου
αυτό ήθελα, αυτό ζητούσα
κάθε βράδυ που σε περίμενα
και δεν ερχόσουν...
Αλλά εσύ έγινε, αγέρας,
άνεμος, βοριάς
και αντί ζωή να μου ξαναδώσεις
παρέσυρες και ό,τι υπήρχε
στο πέρασμά σου...
