Το φεγγάρι βγήκε να φωτίσει

μα το φως του αχνό αυτό το βράδυ

Αυτό το βράδυ που η ψυχή λαχτάρισε σκοτάδι, μοναξιά.

Της έκανε το χατίρι και φώτισε αλλού.

Λίγο, πολύ λίγο έριξε φως,

μην την τρομάξει και χαθεί ξανά στα τρελλά όνειρά της.

Όμως το ξέρεις καλά φεγγάρι μου, δεν την κρατά τίποτα.

Θέλει να φύγει μακριά, μακριά σου.

Θέλει να αμαρτήσει, να δαμάσει

το κακό για χάρη του καλού.

Η λογική, αντίθετη, φωνάζει φεγγάρι.

Μείνε, σου λέει, μείνε και φώτισέ την.

Έτσι δε θα χαθεί, όπου και να παει...

Τότε το κορμί μαγεμένο από τη δύναμη της

ψιθυρίζει, εγώ την ακολουθώ...

Δεν αντιστέκομαι, φοβάμαι τη χείμαιρα

αλλά την ποθώ όσο κι αυτή.