Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Σε δύο τόσο μικρά φτερά...

Αν άνοιγα την πόρτα μια ημέρα ξαφνικά και έφευγα,
θα είχα τα φτερά μαζέψει από το πουθενά και
την ελπίδα θα είχα αναστήσει...
θα μάθαινα να μιλώ από την αρχή, 
θα άρχιζα να περπατώ ξανά,
θα ρώταγα να μάθω τα πως και τα γιατί
έτσι όπως ένα μικρό παιδί ρωτάει.

Αν ξαφνικά ένα πρωί αποφάσιζα να πετάξω,
θα έκανα τον ουρανό κρεβάτι και τ' άστρα
φίλους μου μοναδικούς.
θα γέλαγα σαν την πρώτη φορά, 
θα μάθαινα τι σημαίνει αγάπη 
και από την αδράνεια θα είχα απαλλαγεί,
χαρίζοντάς μου όλο τον κόσμο,
πάνω σε δύο τόσα μικρά φτερά...

Ορκίζομαι


Στο πρωινό που θα 'ρθει 
ορκίζομαι,
στο φως του πρώτου κεριού
τη νύχτα που εραστές της ίδιας ιδέας γίναμε,
στις ανταύγειες του χειμωνιάτικου ουρανού 
που καθρεφτίζει τις ψυχές μας 
ορκίζομαι,
πως θα σε ακολουθώ πάντα πιστά,
με την ανάσα σου θα ανασαίνω
με την καρδιά σου θα αγαπώ
και όταν στερέψεις κάποια μέρα
θα έχω εγώ...

Που πας;

Τα μάτια σου ο κόσμος όλος
τα χείλη σου πηγή ζωής
μα η καρδιά σου ξένη
αλήτης σε κόσμους ξένους
ψάχνει για το άγνωστο
μα ποτέ δεν το βρίσκει...
Που πας αλήτη σ' αυτούς
τους δρόμους τους άβατους;
Δίπλα σου η αγάπη μα 
εσύ τη προσπερνάς.
Τα μάτια σου ο κοσμος όλος
τα χείλη σου πηγή ζωής...
και εσύ δεν ξέρεις
και δεν ρώτησες ποτέ.
Χωρίς πυξίδα στους
ανήλεους δρόμους της αγάπης
πως μπορείς και περπατάς;