Βροχή μου

Βρέχει, μέρες τώρα βρέχει

και εγώ κοιτάζω τις σταγόνες

πως μπορεί τα δάκρυα της ψυχής

να είναι πιο πολλά...

Λαχταρώ αυτή τη βροχή 

σαν χώμα άγονο, ξερό

να έρθει να με ποτίσει,

να με κάνει καρπούς να βγάλω

αγάπη να γίνει, γιατί τώρα

δεν είναι τίποτα...

Εσύ να γίνεις η βροχή μου

αυτό ήθελα, αυτό ζητούσα

κάθε βράδυ που σε περίμενα

και δεν ερχόσουν...

Αλλά εσύ έγινε, αγέρας,

άνεμος, βοριάς 

και αντί ζωή να μου ξαναδώσεις

παρέσυρες και ό,τι υπήρχε

στο πέρασμά σου...

καθρέφτης

Κοίταξε τα μάτια μου καθρέφτης έγιναν

και τη ψυχή μου δείχνουν.

Μπορείς να αγγίξεις το πιο απόμακρο

σημείο της, μπορείς στα χέρια σου να την πάρεις και μαζί της να ονειρευτείς.

Το δάκρυ που από τα μάτια μου κυλά χρυσάφι στα χέρια σου μπορεί να γίνει.

Τα λόγια από στόμα ποθητό, νερό αθάνατο,

στην αγκαλιά σου κυλά, στη γη πέφτει

και χάνεται στο απέραντο της ματιάς σου.

Αν ποτέ γυρέψεις την ζωή να μου χαρίσεις

θα είμαι εδώ, θα περιμένω...

Στο φως της ζωής μου... στους γιους μου

Αχ μωρό μου όμορφο, γλυκό μου πλάσμα εσύ

πόσο αγνό φαίνεσαι, πόσο αθώο είσαι.

Όλη μου η ζωή κρέμμεται στα δυο σου χέρια.

Στα δυο σου μάτια, όταν τα κοιτώ, βλέπω την αλήθεια

τίποτα δεν έζησα σ ' όλη μου τη προηγούμενη ζωή

τέτοια αγάπη που πλημμυρίζει όλο μου το είναι δεν έζησα ποτέ.

Με έκανες ευτυχισμένη, με έκανες μάνα...

με έκανες γυναίκα, ότι είμαι εσύ, εσύ, εσύ

άγγελέ μου είσαι ο δημιουργός...

Χίμαιρα...

Κάπου στα αγριόχορτα παλεύει η ανύποτη
αγωνία τόσων χρόνων με τη μορφή

άγριας χίμαιρας που ξεφεύγει από τα σπλάχνα 
και κυλιέται, αγωνίζεται να κερδίσει
και πάλι χάνει.

Στα μάτια του μικρού παιδιού που συνάντησα στο τέλος του δρόμου μου, ξεπετάγεται σαν φλόγα
και εμπριστής γίνεται,
καίει τα άχρηστα και αφήνει  τους καρπούς να φουντώσουν.
Τους καρπούς μιας ελπίδας που δεν έσβησε ακόμα...

Χρωματισμοί

 














Να δεις να χρωματίζεται η επιθυμία σου για τη ζωή,

καθώς μες στο μυαλό σου αναδιπλώνεται.

Στην αρχή θα πάρει χρώμμα κόκκινο, 

θα είναι έντονη, όπως η ώρα που πήρες την πρώτη σου αναπνοή...

Σιγά - σιγά θα πάρει το χρώμα του ουρανού, γαλάζιο.

Όπως τα όνειρα που έκανες μικρός

πως τάχα θα'ρθει η στιγμή που θα

πετάξεις σε δικούς σου ορίζοντες.

Θα γίνει μαύρη, για όλα τα δάκρυα σου 

όταν  προσπαθουσες να ξεχάσεις τα χιλιάδες όχι και γιατί.

Και τέλος, τώρα που στέκεσαι μπροστά της,

θα την δεις να γίνεται πράσινη,  καταπράσινη,

ένα λιβάδι ανοιξιάτικο που θα τρέξεις μέσα του...

να χαθείς...

Θα ήθελα να ξέρω...

 

Θα ήθελα να ξέρω αύριο το πρωί ανοίγοντας

τα μάτια στο φως της ημέρας, τι θα αντικρίσω...

Θα ήθελα να ξέρω που οδηγεί ο δρόμος αυτός 

που περπατώ...

Θα ήθελα να ξέρω σαν με κοιτάς στα μάτια

τι είναι αυτό που σκεπάζει το χαμόγελό σου

και δάκρυ το κάνει και της καρδιά σου 

τα ροδοπέταλα ποτίζει...

Θα ήθελα να ξέρω γιατί τα βράδια που περάσανε

τα νοσταλγώ και αυτά που θα έρθουν

με τόση λαχτάρα περιμένω...

Θα ήθελα να ξέρω γιατί ο ήλιος βγαίνει 

όλο και πιο θαμπός και δεν φωτίζει πια

τα υπόγεια της γης αυτής...

Θα ήθελα να ξέρω που βρίσκεται τώρα το όνειρο  των καλοκαιριών και της αυγής

Ο δρόμος της φυγής...

Σε έβλεπα να φεύγεις

ένα κορμί στη γωνία πεσμένο

χωρίς καρδιά,

την πήρες εσύ μαζί σου φεύγοντας.

Το φεγγάρι κρύφτηκε ξαφνικά,

λες και δεν ήθελε να βρεις τον δρόμο της φυγής

Σύμμαχός μου το φεγγάρι...

σύμμαχος μιας αγάπης δυνατής, γνήσιας, αληθινής...

Ήθελα να σου φωνάξω "μείνε"

αλλά δεν ειχε νόημα...

Έκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα εφιάλτης είναι δε μπορεί...

θα ξυπνήσω και θα είσαι πάλι δίπλα μου να με κρατάς αγκαλιά και να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά

Εσύ όλο και απομακρυνόσουν, γύρισες και με κοιταξες.

Αλήθεια με έβλεπες; 

Υπήρξα αλήθεια στη ζωή σου; ή μόνο στη φαντασία σου;

Δε μπορεί εφιάλτης είναι...

Δε μπορεί, εσύ έλεγες οτι είμαι η ανάσα σου, η ζωή σου

τώρα πως θα αναπνέεις, πως θα ζεις;

Δε μπορεί εφιάλτης είναι...

Σκέψεις...

Οι σκέψεις τη λύτρωση δε φέρνουν

μελαγχολία, απορία και δισταγμό

μόνο σε γεμίζουν.

Απλώνεις το χέρι κίνηση να κάνεις

όπως η καρδιά το προστάζει,

μα το μυαλό φράχτη υψώνει και

σε σκεπάζει, σε βυθίζει,

απομονώνει.

Μη φοβάσαι τις λέξεις, 

τι κακό μπορούν να κάνουν.

Άστες να φύγουν, να ταξιδέψουν

και να 'ρθουν να με βρουν.

Μη φοβάσαι τις σκέψεις

πάρε τα χρώματα της ζωής

και πάνω στο λευκό 

της αλήθειας

ζωγράφισέ τες...

Ελπίδα...

Η πόρτα της ελπίδας είναι κλειστή

το κλειδί βρίσκεται στα χέρια σου

και τα χέρια σου σφιχτά 

στο στήθος σου κρατάς.

Δεν το δίνεις γιατί φοβασαι,

φοβάσαι τη δύναμη της,

την αξία της, την λάμψη της.

Γιατί την στερείς από τον εαυτό σου

και από τους άλους γύρω σου;

Η ελπίδα μας ανήκει, της ανήκουμε

αντιστοιχία αμφιμονοσήμαντη.

Σχέση δυνατή, απρόσβλητη, σταθερή,

άπλωσε το χέρι σου και άνοιξε

αυτή τη πόρτα, 

το αύριο δεν αργεί...

μη σε βρει χωρίς ελπίδα...

Καρδιοχτύπι μου...

Για τίποτα ζωή μου δεν θα άλλαζα 

τις τόσες σου εκρήξεις

πως μπορεί και μου ξυπνά

τόσες πολλές αισθήσεις;

Πως κατάφερε  από τόσους θνητούς

εμένα να ξεχωρίσει κι ανάστησε παλμούς

που η καρδιά είχε σταματήσει;

Δώσε μου κι άλλη  μια ζωή

να 'χω κοντά του για να ζήσω

κι αν είναι όνειρο γλυκό

ποτέ μου να μη ξυπνήσω...

Σε ικετεύω, φέρτον εδώ

μην με αφήνεις άλλο μόνη

σου παραδίνω ότι έχω έγω,

της ψυχής μου το τιμόνι...

Άκουσε για εκείνον

πως χτυπά πάλι η καρδιά μου

οι παλμοί της σαν τρελλοί

σου ζωγραφίζουν την ματιά του...

όνειρο μου μαγικό πήγαινε με εκεί

να ζήσω ως τον έβδομο ουρανό

εκεί ψηλά...

να κοιμηθώ ως την αυγή  μαζί του

Κι αν βγει και είναι Αληθινός

κράτησε με κοντά του

μα αν είναι μόνο μιας βραδιάς,

παρέδωσε του τη καρδιά μου...

να του θυμίζει λόγια που του έγραψα

κι έχω καλά κρυμμένα

τα δάκρυα που έχυσα 

για τα μάτια του τα Λατρεμένα...

Αντανάκλαση

Αν είσαι φίλος, πιες μαζί μου από αυτό κρασί

Αν είσαι φίλος, το δρόμο δείξε μου για την ανατολή.

Αν είσαι φίλος, κάνε να φύγει από τα μάτια μου το δάκρυ.

Αν πάλι είσαι ο ίδιος μου ο εαυτός,

καθώς κοιτάζω τον απέναντι καθρέφτη,

κάνε με να βρω από 

του κουβαρι της ψυχής την άκρη...

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι - Ανθή Δοξιάδη

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.  - Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι; - Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο. - Δε πειράζει.
- Είναι ακριβό. - Δε με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο. - Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο. - Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις. - Θα γίνω νερό να σβήσω τη φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει. - Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά. - Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό. - Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα. - Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι. - Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε. - Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις. - Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι; - Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό; - Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει; - Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς; - Δεν ξέρω.
- Τότε; - Τότε θα μάθω.
- Από που; - Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία; - Θα βρω το γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει; - Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα; - Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα; - Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό; - Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά; - Πάντα.
- Τώρα. - Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι. - Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι; - Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω ... θέλω κάτι που δε υπάρχει πουθενά. - Να το φτιάξουμε.
- Με τι; - Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω. - Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι. - Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί. - Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω. - Θα στο κρεμάσω στο λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ. - Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις; - Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι; - Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί; - Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι; - Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις; - ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα; - Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις; - Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που; - Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές; - Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού; - Όχι.
- Που έχει λιοντάρια; - Στη ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα; - Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ; - Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι; - Στ' ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει για πάντα. - Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο; - Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα; - Ναι. - Θα με πάρεις αγκαλιά; - Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι. - Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι; - Ναι.

Γιατί σ' αγαπω...

 


















Η ανάγκη σου με σπρώχνει σε ακρότητες,
η αγάπη σου με αποσυντονίζει.
Δεν αποφάσισα ακόμα τι θέλω να κάνω μαζί σου.
δεν αποφάσισα γιατί σ' αγαπώ.
Η καρδιά το ξέρει μα δεν το μαρτυρά
και εσύ ίσως το γνωρίζεις,
ότι επαναστατώ γιατί φοβάμαι εμένα,
όχι εσένα.
Το διπλό μου εγώ.
Ο ταξιδιώτης της ψυχής μου,
ο φευγάτος εραστής του μυαλού μου,
η τρέλλα της φυγής, η οδύνη της φυλακής.
Η χρυσή φυλακή της Αγάπης,
η Δικιά σου φυλακή.
Είναι όλα που με οδηγούν στο να μη μπορώ
να πω γιατί σ' αγαπώ...

Να σε έβλεπα...

Να σ' έβλεπα λιγάκι, μια σταλιά
να δροσιστούν τα μάτια μου,
να γιατρευτεί η ψυχή μου.
να σ' έβλεπα στο φως του φεγγαριού
να νιώσει η καρδιά τον πόνο, να λευτερωθεί,
να αρχίσει να ξαναχτυπά.
Να σ' έβλεπα λιγάκι, μια σταλιά
να μου ψιθυρίζες των άστρων
τα κρυφά μυστικά.
Να εισχωρούσες στις κυψέλες του μυαλού μου
πιο βαθιά.
Να σ' έβλεπα όπως δεν σε έχω δει
ποτέ μέχρι τώρα.
Να σε ζωγράφιζα σε φόντο χρυσό,
στο κόκκινο του κρυφού πόθου
Κι ας έφευγες...

Παράδοση άνευ όρων

Βουτιά θα κάνω, θα αναδιπλωθώ
μέσα στη φωτιά που τώρα δυναμώνει,
και καθώς θα βγαίνω στην επιφάνεια
τα χείλη σου θα αιχμαλωτίσω
δέκα ακόμα ζωές να τους χαρίσω.
Στα γαλανά νερά της ψυχής
που τώρα γεννιέται, θα ανοιχτώ
Καράβι θα έχω τον πόθο μου
για σένα και σημαία μου
τα άστρα που λάμπουν στη ματιά σου
Θα νικήσω το στοιχειό για να 
κουρσέψω κάθε τι που σου ανήκει
και καθώς θα παραδίνομαι
άνευ όρων στη ζωή
θα αφομοιώνομαι λίγο λίγο
στο κορμί σου...

Σε δύο τόσο μικρά φτερά...

Αν άνοιγα την πόρτα μια ημέρα ξαφνικά και έφευγα,
θα είχα τα φτερά μαζέψει από το πουθενά και
την ελπίδα θα είχα αναστήσει...
θα μάθαινα να μιλώ από την αρχή, 
θα άρχιζα να περπατώ ξανά,

θα ρώταγα να μάθω τα πως και τα γιατί
έτσι όπως ένα μικρό παιδί ρωτάει.

Αν ξαφνικά ένα πρωί αποφάσιζα να πετάξω,

θα έκανα τον ουρανό κρεβάτι και τ' άστρα
φίλους μου μοναδικούς.
θα γέλαγα σαν την πρώτη φορά, 
θα μάθαινα τι σημαίνει αγάπη 
και από την αδράνεια θα είχα απαλλαγεί,
χαρίζοντάς μου όλο τον κόσμο,
πάνω σε δύο τόσα μικρά φτερά...

Ορκίζομαι

Στο πρωινό που θα 'ρθει 

ορκίζομαι,

στο φως του πρώτου κεριού

τη νύχτα που εραστές της ίδιας ιδέας γίναμε,

στις ανταύγειες του χειμωνιάτικου ουρανού 

που καθρεφτίζει τις ψυχές μας 

ορκίζομαι,

πως θα σε ακολουθώ πάντα πιστά,

με την ανάσα σου θα ανασαίνω

με την καρδιά σου θα αγαπώ

και όταν στερέψεις κάποια μέρα

θα έχω εγώ...

Που πας;

Τα μάτια σου ο κόσμος όλος

τα χείλη σου πηγή ζωής

μα η καρδιά σου ξένη

αλήτης σε κόσμους ξένους

ψάχνει για το άγνωστο

μα ποτέ δεν το βρίσκει...

Που πας αλήτη σ' αυτούς

τους δρόμους τους άβατους;

Δίπλα σου η αγάπη μα 

εσύ τη προσπερνάς.

Τα μάτια σου ο κοσμος όλος

τα χείλη σου πηγή ζωής...

και εσύ δεν ξέρεις

και δεν ρώτησες ποτέ.

Χωρίς πυξίδα στους

ανήλεους δρόμους της αγάπης

πως μπορείς και περπατάς;

Ανεκπλήρωτος έρωτας...

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας... είναι επώδυνος... χωρίς ίχνος εγωισμού, με πολλή απογοήτευση και μια αίσθηση ιδανικού. Η παγίδα του ανεκπλήρωτου έρωτα; Δεν απομυθοποιείται ποτέ, δεν περνά δοκιμασίες, δε φθείρεται και παραμένει κάπου, να ελλοχεύει, να μας μπλέκει σε φαύλους κύκλους συναισθημάτων και σκέψεων, ονείρων και επιθυμιών που ίσως να μην έχουν καν σχέση με την πραγματικότητα, παρά μόνο τη δική μας.

Σαν με μελάνι, κάποια πράγματα μένουν ανεξίτηλα γραμμένα μέσα μας, όπως μια αγάπη για κάποιον που δεν ειπώθηκε ποτέ, ένας έρωτας που έκαιγε αλλά δεν μας παρέδωσε ποτέ στη λαίλαπά του. Και μετά από όλα αυτά, ακόμα και αν ο έρωτας ο ανεκπλήρωτος υποχωρήσει, πάντα θα υπάρχει μια τρυφερότητα, μια αδυναμία, που θα κάνει πάντα την καρδιά σου να φτερουγίζει και τον κόμπο στο λαιμό να σφίγγει στο άκουσμα του ονόματος εκείνου του ανεκπλήρωτου.

Τα απωθημένα ζουν με την ένταση μιας μνήμης που δεν υπάρχει, μιας ανάμνησης που πήγε να δημιουργηθεί αλλά που τελικά δε γεννήθηκε ποτέ. Βασανιστικός και πάντα παρών, εξαντλητικός μπορεί να πάρει τελικά πολλές μορφές και να κάνει τη ζωή σου να σταματά κάθε φορά που εμφανίζεται και πάλι η αιτία μπροστά σου. Σαν μια φωτιά που σιγοκαίει τη νύχτα και με το πρώτο φύσημα του ανέμου μπορεί να γίνει πυρκαγιά και να κατακάψει τα πάντα.

Υπάρχουν στιγμές που πιστεύεις οτι έχεις τον έλεγχο...

και λες εγώ είμαι ο καπετάνιος του καραβιού που λέγεται ζωή

εγώ βγάζω τη ρότα... εγώ έχω το τιμόνι και πιάνω όποιο λιμάνι

θέλω... διασχίζω οποιον ωκεανό επιθυμώ...

Αλαζονεία; Υπερμέτρη πεποίθηση; Εγωισμός; Αφέλεια;

Και υπάρχουν στιγμές που ξαφνικά είναι σαν να ξυπνάς

από έναν οδυνηρό ύπνο και συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι

εσύ ο καπετάνιος, παρά ένας απλός ναύτης

άντε το πολύ πολύ να είσαι ο πρώτος μηχανικός...

οτι δεν έχεις σχεδιάσει εσύ τη ρότα απλά την ακολουθείς...

ότι δεν έχεις εσύ το τιμόνι... ίσως κάποιες φορές σε καμιά φουρτούνα να έχεις βοηθήσει αλλά μέχρι εκεί...

Ηττοπάθεια; Έλειψη αυτοπεποίθησης; Μοιραλατρία;

Όλα μαζί και τίποτα... 

Είναι το συμβόλαιο που έχεις υπογράψει λίγο πριν

έρθεις στο φως... οι όροι... οι ρήτρες... 

υπέγραψες χωρίς να κοιτάξεις τα 

ψιλά γράμματα... εκεί είναι όμως όλη η ουσία...