που ένα έχει γίνει με το πρόσωπο σου.
Σιγά σιγά αφομοιώνεσαι...
Δε ξέρεις ποια η αλήθεια και ποιο το ψέμα
Πως έμοιαζες αλήθεια πριν;
Θυμάσαι;
Οχι, τώρα έχεις πάρει τη μορφή της μάσκας σου.
Δεν αλλοίωσε μόνο το πρόσωπό σου,
έχει κάνει ζημιά και στη ψυχή σου...
στο μυαλό σου... στο είναι σου όλο...
Τα μάτια σου; παγωμένα, πανέμορφα, μα παγωμένα.
Τα χείλη σου; ψυχρό χαμόγελο, χωρίς συναίσθημα...
Τα λόγια σου; ψεύτικα, κενά... χωρίς ουσία...
Πέταξε πια τη μάσκα αυτή, τη ζωή σου καλυπτει
και δε σ' αφήνει να δεις...
Να νιώσεις... Να αισθανθείς...
