Ακρότητες...

Η ανάγκη σου με σπρώχνει σε ακρότητες

η αγάπη σου με αποσυντονίζει

Δεν αποφάσισα ακόμα τι θέλω να κάνω μαζί σου,

δεν αποφάσισα γιατί σ' αγαπώ.

Η καρδιά το ξέρει μα δεν το μαρτυρά

και εσύ ίσως το γνωρίζεις...

ότι επαναστατώ γιατί φοβάμαι εμένα, όχι εσένα.

Το διπλό μου εγώ...

Ο ταξιδιώτης της ψυχής μου,

ο φευγάτος εραστής του μυαλού μου,

η τρέλλα της φυγής, η οδύνη της φυλακής,

η χρυσή φυλακή της Αγάπης.

Η Δικιά σου φυλακή.

Είναι όλα που με οδηγούν στο 

να μην μπορώ να πω

γιατί σ' αγαπώ...

Εικόνα Ζωής...

Σαν ποτάμι ορμητικό η ζωή σαρώνει τα πάντα

καθώς ρέει, πότε αγριεύει και πότε ηρεμεί.

Εικόνες χαλασμού αφήνει, μα πότε - πότε

στην ηρεμία του επάνω δημιουργεί...

Δημιουργεί, καταστρέφει, κύκλος χωρίς αρχή και τέλος

εναλλασσόμενες εικόνες και ποτέ δεν τελειώνει.

Δεν υπάρχει πουθενά θάλασσα να χυθεί.

Αν δεν έχεις γερό σκαρί,

μην επιχειρήσεις να το διασχίσεις...

Μην πεις στην αγάπη να κρυφτεί

Μην πεις ποτέ στην αγάπη να σιωπήσει,

θα φανεί πίσω από τους τοίχους

σαν ζωγραφιά στης μοναξιάς το μονοπάτι.

Και όσο εσύ θα την αρνείσαι

εκείνη θα σε ποτίζει αγιασμένο νερό

από τις πηγές της λησμονιάς.

Και όσο εσύ θα την αγνοείς

εκείνη θα σε θυμάται

να υφαίνεις ιστό να την παγιδεύσεις.

Μα εκείνη λευτερώνεται και δραπευτεύει

για να σε ξαναβρεί όπου και να 'σαι...

Μην πεις ποτέ στην αγάπη να κρυφτεί...

πίνακας ζωής...

Στοιχειωμένη η ζωή που ζεις

σου ζητάει λογαριασμό,

δεν έχεις τίποτα να πεις...

λέξη δεν βγάζεις...

Γεννήθηκες χτες, έναν αιώνα πριν;

ή μήπως δεν έχεις γεννηθεί ακόμα;

Έζησες; ζεις; Ή μήπως δεν έχεις ζήσει ακόμα... 

Τι να πεις, τι να απαντήσεις...

Παίρνεις χαρτί, ένα κουτί μισοτελειωμένες μπογιές 

και ζωγραφίζεις...

αυτό μπορείς...

Ένα ποτάμι χωρίς αρχή και τέλος,

μια βάρκα μόνη, 

έναν αετό με τα φτερά κλειστά

και ένα κύκνο,

ένα καταράκτη και μια φωτιά.

Χρώματα: μαύρο, λευκό, κόκκινο

και ένα απαλό ροζ.

Και υπογράφεις...

εγώ...