Ποιος να το περίμενε...

Άλλαξε ξαφνικά η γης όλη

Ποιος να το περίμενε

Ο ήλιος βγαίνει από τη δύση

και δύει από την ανατολή

Τα ποτάμια λίμνες γίνανε

και η θάλασσα από γαλάζια

έγινε πορτοκαλί.

Τα παιδιά γινήκανε μεγάλοι

και οι μεγάλοι παιδιά.

Οι πόλεις ερημώσανε

και γέμισε ο κόσμος φώτα, 

πίσω από παράθυρα κλειστά.

Ποιος να το περίμενε...

Οι άνθρωποι, οι μισοί, 

ξεχάσανε να χαμογελούν,

πίσω από μια μάσκα κρύβουν 

τους φόβους τους.

Οι άλλοι μισοί αρνούνται να πάψουν να ζουν

Γιατί αυτό ζωή δεν είναι...

Ποιος να το περίμενε...

Θα στο βρω εγω...

- Πες μου τι ψαχνεις

να στο βρω εγω...

- Δεν μπορεις.

- Που το ξερεις;

- Μπορεις;

- Θα προσπαθησω...

- Γιατι;

- Γιατι σε νοιαζομαι.

Ελα, πες μου τι ψαχνεις.

- Ψαχνω κατι να με κανει να γελω.

- Υπαρχει;

- Αν δεν υπαρχει, θα το φτιαξεις;

- Θα το φτιαξω. Απο τι υλικο;

- Χαρουμενο, χαμογελαστο.

- Το βρηκα, μια αχτινα ηλιου.

- Και που θα τη βρεις;

- Στον ουρανο, ενα ανοιξιατικο πρωινο...

- Και που θα βρεις τοσο μεγαλη σκαλα;

- Θα τη φτιαξω.

- Κι αν ζαλιστεις και πεσεις;

- Θα με πιασεις εσυ, στην αγκαλια σου...

Τι αλλο ψαχνεις;

- Ψαχνω κατι να με κανει να ονειρευομαι.

- Και τι ονειρα θα κανεις;

- Οτι μ αγαπας...

- Μα σ αγαπω

- Ποσο;

- Μεχρι εκει πανω, στο πιο ψηλο βουνο...

- Θα με πας;

- Θα σε παω

- Πως; Ειναι πολυ μακρια...

- Θα νοικιασω ενα συννεφο.

- Φοβαμαι τα συννεφα...

- Μη φοβασαι.

- Γιατι;

- Γιατι σ αγαπω

Άκου αγάπη μου,
ο έρωτας είναι ένα λουλούδι
που θέλει συνεχώς φροντίδα 
για να μείνει ανθισμένο..
Το δικό μας λουλούδι ήταν 
μια πανέμορφη ορχιδέα, 
σπάνια και ευαίσθητη... 
μαραίνεται γρήγορα όμως...
Γι' αυτό πριν μαραθεί τελείως και 
μείνει η ασχήμια της, εγώ τη κόβω....
Θα τη κρατήσω κλεισμένη στο λεύκωμα
της καρδιάς


Να τη κοιτώ που και που και να θυμάμαι
πόσο όμορφη ήταν κάποτε....