Σαν Άγρια Χίμαιρα...

Κάπου στα αγριόχορτα παλεύει η ανύποτη

αγωνία τόσων χρόνων με τη μορφή 

άγριας χίμαιρας που ξεφεύγει από τα σπλάχνα 

και κυλιέται, αγωνίζεται να κερδίσει

και πάλι χάνει.

Στα μάτια του μικρού παιδιού

που συνάντησα στο τέλος του δρόμου μου

ξεπετάγεται σαν φλόγα

και εμπριστής γίνεται,

καίει τα άχρηστα και αφήνει τους καρπούς

να φουντώσουν...

Τους καρπούς μιας ελπίδας 

που δεν έσβησε ακόμα...

Έχω τόσα να πω...

Έχω τόσα να πω

κι άλλα τόσα να γράψω...

Σκέψεις, συναισθήματα

έντονα πολύχρωμα μα

και σε ασπρόμαυρο φόντο.

Πλημμυρισμένο το είναι μου,

τσουνάμι γίνεται και με πνίγει.

Παρασύρει ό,τι βρίσκει μπροστά του.

Δεν φταίω εγώ,

δεν φταις εσύ,

δεν φταίει η ζωή.

Φταίει η άγνωστη αυτή "ψυχή".

Η ακατέργαστη φύση της,

η αξερεύνητη πλευρά της.

Όσο πιο κοντά της έρχομαι

τόσο πιο μακριά μου είναι...

Ξέρεις γιατί;

Γιατί τη κοιτώ με τα μάτια κλειστά...

Άνοιξε τα μάτια και θα δεις...

θα καταλάβεις...