Έκλαψες ποτέ στην θέα ενός πληγωμένου ζώου;

Βοήθησες ποτέ τον διπλανό σου

να γιατρέψει την πληγή του;

Αισθάνθηκες ολοκλήρωση μυρίζοντας

τον αέρα του βουνού;

Γέλασες ποτέ με τα πουλιά όταν ερωτοτροπούν;

Ίσως τότε να σου άξιζε ο τίτλος

που Εκείνος σου έδωσε

"Άνθρωπος"

Αμαρτία...

Στεφάνι φωτιάς πάνω στα ξανθιά σου μαλλιά,

η μπέρτα της αμαρτίας ριγμένη στους ώμους,

 

και το φόρεμα σου γεμάτο ανομολόγητες αλήθειες.

Βαδίζεις μέσα στους αιώνες και προσπερνάς

όλους αυτούς που αγάπησες με το πάθος της γυναικείας σου καρδιάς.

Σ' αναζητώ στη κόλαση που υπάρχει μέσα μου

μα σ' ανακαλύπτω στον παράδεισο

της αγνής, αμόλυντης ψυχής, κρυμμένη, να φοβάσαι, 

σαν να προσδοκάς, να ελπίζεις, μα δεν τον ομολογείς.

Εσύ που λάτρεψες το φως, το σκοτάδι λυτρωτικά

στο κορμί σου ρίχνεις.

Εγώ που στο σκοτάδι βαρέθηκα να ζω,

φως διάπλατο σκορπίζω στις ανταύγειες

των χρυσών σου μαλλιών.

Δυο φιγούρες κάτω από τον ίδιο ουρανό.

Χαμένες στα γυμνά κορμιά χιλάδων χρόνων.

Αιωρούμενος στο κενό σου ψάχνεις

να βρεις σχοινί να πιαστείς

Εκεί που πιάνεσαι εκεί γλιστράς.

Και σ' αρέσει και δε σ' αρέσει,

εκείνο το σφίξιμο στη καρδιά.

Δύο μάτια χρωματισμένα 

με τη φαντασία σου διχάζουν

το μυαλό και το κορμί σου.

Προσπαθείς να κερδίσεις χρόνο.

Ψάχνεις για το φως στην άκρη του τούνελ.

Και όσο προσπαθείς τόσο χάνεσαι

στον στρόβιλο της αμφιβολίας.

Οι πιθανότητες για τη νίκη λίγες.

Ρισκάρισέ το λοιπόν, ρισκάρισέ το...

Στο πέρασμα του χρόνου

Στο πέρασμα του χρόνου

χαραγμένα στις ρυτίδες των χειλιών σου

όλα τα λόγια που έχεις πει

Και όσα δεν είπες πίσω ξαφνικά γυρίζουν

για να φωλιάσουν στις ρυτίδες της ψυχής 

Κι αυτό που διακρίνεται στο βαθύ γαλάζιο της ματιάς σου

να είναι το αύριο που καρτερείς,

το χτες που λες και είναι τώρα;

Εσύ και η ζωή, ο θάνατος, η ανατολή

Στο πέρασμα του χρόνου 

Φτιαγμένα όλα στην εντέλεια

"Είναι κάτι νύκτες, που τ'αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά. 
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύκτες, που όλα σιγοτραγουδούν.
Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύκτες, προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.   
Κι έρχεται ακάλεστη.
Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις.
Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ουτ' ένα λουλουδάκι. Ουτ' ένα γλυκό, μπάς και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στη ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.  
«Αυτάααα! Που είχαμε μείνει;» Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Ειν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα 
κατεβαίνουν χαμηλά.  Που λιώνει το φεγγάρι.
Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, 
το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα...." 

Αλκυόνη Παπαδάκη

Πέταξε πια τη μάσκα αυτή
που ένα έχει γίνει με το πρόσωπο σου.
Σιγά σιγά αφομοιώνεσαι...
Δε ξέρεις ποια η αλήθεια και ποιο το ψέμα
Πως έμοιαζες αλήθεια πριν;
Θυμάσαι;
Οχι, τώρα έχεις πάρει τη μορφή της μάσκας σου.
Δεν αλλοίωσε μόνο το πρόσωπό σου,
έχει κάνει ζημιά και στη ψυχή σου...
στο μυαλό σου... στο είναι σου όλο...
Τα μάτια σου; παγωμένα, πανέμορφα, μα παγωμένα.
Τα χείλη σου; ψυχρό χαμόγελο, χωρίς συναίσθημα...
Τα λόγια σου; ψεύτικα, κενά... χωρίς ουσία...
Πέταξε πια τη μάσκα αυτή, τη ζωή σου καλυπτει
και δε σ' αφήνει να δεις...
Να νιώσεις... Να αισθανθείς...

Χάρτινα φτερά...

Να ήμουν για λίγο Ίκαρος και εγώ κι ας είχα χάρτινα φτερά...

Μόνο να πετάξω, να απογειωθώ, να φύγω, να χαθώ...

Να γίνω ένα με τα σύννεφα, να 'ρθω να σε βρω...

Να σε κοιτάω από ψηλά.

Να σε ακολουθώ, 

να ζω τη κάθε σου στιγμή...

Να ακολουθήσω τα χελιδόνια

που φεύγουν τον χειμώνα

άλλη Άνοιξη να βρουν.

Και όταν γυρίσω πίσω

να 'ρθω πάλι να σε βρω

και να σου πω πως ακόμα

Σ' αγαπώ...

Και τώρα τι κάνω;

Και τώρα τι κάνω;

Βούτηξα στα βαθιά και έχω ξεχάσει να κολυμπώ.

Με παγώνει η ερημιά της θάλασσας του έρωτά σου,

τρέμω στη σκέψη οτι δεν θα με βρει κανείς εδώ, 

στο άπειρο της σκέψης σου.

Και τώρα τι κάνω;

Να έρθω σε σένα ή να γυρίσω πίσω,

από'κει που ξεκίνησα, έστω και στα τυφλά.

Που είναι πιο κοντά για τη σιγουριά

της προηγούμενης ζωής μου;

 Κι αν θυμηθώ τα λόγια σου και έρθω σε σένα

θα σε βρω εκεί;

Αν είσαι το μοιραίο  μου θα έρθεις εσύ.

Αν όχι θα έρθει η λησμονιά και θα τα καλύψει όλα.

Αν γινόμουν πάλι δεκαοκτώ...

Αν γινόμουν πάλι δεκαοκτώ

τους ίδιους δρόμους θα βάδιζα, το ίδιο δυνατά θα αγαπούσα, το ίδιο έντονα θα ζούσα.

Αν γινόμουν πάλι δεκαοκτώ,  στον πίνακα της ζωής μου,  τις ίδιες πινελιές θα ζωγράφιζα,

τα ίδια λάθη θα έκανα, χωρίς καμία αλλαγή την ίδια ζωή θα ζούσα...

Μόνο ένα... μόνο ένα θα άλλαζα.

Την μέρα που σε άφησα να φύγεις για πάντα θα διέγραφα και κοντά μου θα σε κρατούσα...

Ήλιος καυτός...

Ήλιος καυτός μου καίει το πρόσωπο, το σώμα, με καίει όλο και πιο πολύ.

Ζεσταίνει κάθε μου σημείο μα την ψυχή μου όχι...

Εκεί βρέχει, κάνει κρύο, παγωνιά.

Πάει καιρός που έχει να φανεί ήλιος εκεί.

Κι εγώ δεν κουνιέμαι, καίγομαι, υδρώνω, διψώ μα δεν κουνιέμαι, μήπως καταφέρει τελικά να εισχωρήσει ο Θεός ήλιος στα σωθικά μου και να με γιατρέψει από το κρύο της μοναξίας να με γλιτώσει...

Σε περίμενα....

Περίεργο που είναι το μυαλό

κολλάει, φτιάχνει, χαλάει, αμφισβητεί,

αναιρεί και ξανά... από την αρχή...

Περίεργη που είναι η καρδιά.

Ανεξάρτητη, παθιασμένη, πεισματάρα, ευάλωτη, αγνή, ευκολόπιστη, γενναιόδωρη...

δεν ακολουθεί...

Περίεργη που είναι η ζωή...

Και ο έρωτας ανάμεσά τους, παίζει, κάνει σκανδαλιές, ανάβει φωτιές και κρυφά τις νύχτες γελάει χαρούμενος που  πάλι την ταραχή προκάλεσε...

Σαϊτα πετάει και στόχο βρίσκει...

Μυαλό, καρδιά, ζωή όλα άνω - κάτω...!!!

θα δεις... θα σ' αρέσει Β. ΠΑΠΑΤΣΑΡΟΥΧΑΣ

"Με ένα τσαλακωμένο τετράδιο

αριθμητικής", μου είπες ένα πρωί,

"έλα να κάνουμε μαζί ένα ταξίδι,

θα δεις... θα σ' αρέσει".

Ψιλόβροχο, χάρτινο καραβάκι

και εμείς οι δύο καστοί

από την ώρα των μαθηματικών,

"Έμπα μέσα", μου είπες, "αντέχει,

θα δεις... θα σ' αρέσει".

Πρώτη στάση για μαλλί της γριάς

κι ύστερα... ναι, ύστερα, μου είπες,

στον κατήφορο της παλιάς μας γειτονιάς,

"Θα  δεις...  θα σ' αρέσει".

Η ζωή μου κλείνει το μάτι.

"Κοίτα καλά το γκρίζο

του ουρανού", μου είπες.

"Δεν ξέρω αν είμαι γω

ή αν είμαι εσύ... κοίτα.

Θα δεις... θα σ' αρέσει".

"Ας μαγειρέψουμε μαζί", μου λες.

"Ρύζι με λίγο μέλι, ποπκόρν σοκολάτα

και στα ποτήρια βρόχινο νερό.

Θα δεις... θα σ' αρέσει".

Έλα, βιάσου, μέτρα γρήγορα ως το εκατό

στο ένα άκρο εσύ, στο άλλο εγώ,

δε θα κρυφτείς, δε θα κρυφτώ.

Θα δεις... θα σ' αρέσει.

Τις κρυφές σημειώσεις σου

με ρώτησες αν θέλω να δω.

Και οι τσέπες μου καραμέλες γεμάτες.

"Δες τι γράφω",

μου λες με μαλλιά βρεγμένα.

"Θα δεις... θα σ' αρέσει".

Μέσα σε μια κούπα ζεστό καφέ

έλα να μιλήσουμε για ώρες,

πιες λίγο εσύ, να πιω και γω άλλο τόσο,

θα δεις... θα σ' αρέσει.

Στο δρόμο για σένα έγινα πουλί

και τόπι έγινα και σινεμά ακόμα,

τρύπωσε μέσα σου λέω.

Θα δεις... θα σ' αρέσει.

Έλα να σου μάθω να κάνεις κόμπους

να γράφεις μόνο κόκκινα

το α, το χ και το ρ.

Θα δεις... θα σ' αρέσει.

Σειρά σου να μου πεις παραμύθι.

Δε θα με πάρει ο ύπνος, όχι!

Πρώτα εσύ, μετά εγώ.

Θα δεις... θα σ' αρέσει.

Στον παλιό σιδηροδρομικό

με το φως λιγοστό

περιμένεις τα φώτα ν' ανάψουν.

"Κοίτα πώς τρεμοσβήνουν", μου λες,

"...κοίτα. Θα δεις... θα σ' αρέσει".

Στη νερατζιά της παλιάς μου αυλής

σου άρεσε να ποζάρεις και σε ζωγράφιζα.

Όλο κοντά μου ερχόσουν να δεις.

"Μη βιάζεσαι τόσο", σου έλεγα.

"θα δεις... θα σ' αρέσει".

Έλα να βγούμε στη βροχή.

Παλιά παιχνίδια, τρομπόνια,

βιβλία και κούκλες βιτρίνας

ν' αγοράσουμε.

Θα δεις... θα σ' αρέσει.

Σε ένα φάκελο έριξες πέντε άραδες,

τον περιμένω ακόμα να ξέρεις.

Μη λυπηθείς τα πολλά γραμματόσημα,

Θα δεις... θα σ' αρέσει.

Τα παλιά μου στρατιωτάκια σου χάρισα

και κείνη την μπούκλα απ' τα μαλλιά μου,

το χέρι μου βάζεις στην τσέπη βαθιά

και λες,

"Θα δεις... θα σ' αρέσει".

Καβάλα σε ξύλινα αλογάκια

κάναμε αγώνες κάθε βράδυ.

"Το έπαθλο", μου έλεγες,

"δε θα σ' το μαρτυρήσω.

Θα δεις... θα σ' αρέσει".

Της Κυριακής τα απογεύματα

τα περνούσαμε χώρια.

Όχι για πολύ όμως.

Με έπαιρνες και μου έλεγες,

"Έλα γρήγορα!

Θα δεις... θα σ' αρέσει".

Νύχτωσε και γω ακόμα μετρώ.

"Φτάνει", μου λες, "έλα κοντά".

"Εκατό φιλιά, εκατό γλειφιτζούρια γλυκά,

εκατό αγγίγματα απαλά.

Εκατό σου λέω... εκατό.

Θα δεις... θα σ' αρέσει.

...αν δεις την ψυχη μου να τρεχει  

με ματωμενα γονατα κοντα σου, 

μην τρομαξεις...
Δεν ειναι τιποτα καλε.Απο το παιχνιδι 

ειναι....
Ολα τ'απογευματα της ζησης μου τα περασα παιζοντας κυνηγητο με τα ονειρα μου...

Αλκυονη Παπαδακη

Εμμονή...

Οι άπειρες νύχτες μοναξιάς πέρασαν,

οι ώρες που κυλούσαν αργά, βασανιστικά...

Τις ένιωθα λες και πέρναγαν πάνω από το κορμί μου λεπτό προς λεπτό.

Οι νύχτες που αργούσε το ξημέρωμα, και όταν ερχόταν ο ήλιος να φωτίσει το σκοτάδι της ματιάς μου, με έβρισκε κατάκοπη, κουρασμένη, άδεια,

πέρασαν...

Πέρασαν στ' αλήθεια ή κοροϊδεύω πάλι το μυαλό μου;

Γιατί τη καρδιά δε μπορείς να τη κοροιδέψεις...

Η μορφή σου όμως είναι ακόμα εδώ χαραγμένη,

επιμένει να είναι μέσα μου.

Φύγε, σε παρακαλώ φύγε...

Αφού δε σε θέλω πια, αφού δε πονάω πια, 

αφού δε σ' αγαπάω πια... 

Τι θέλεις και είσαι εδώ;

Είναι εμμονή Θέε μου, δεν πρόκειται να φύγει...

Τη ξορκίζω, τη μισω, αλλά...

Η μορφή σου είναι πάντα εδώ...

Όταν...

Όταν το μυαλό τρέχει πως μπορείς να το κρατήσεις.

Όταν η καρδιά φεύγει πως μπορείς να την ακολουθήσεις.

Όταν το κορμί απογειώνεται πως μπορείς να το σταματήσεις

Όταν τα μάτια μου δε σε κοιτούν πια πως μπορείς να τα αιχμαλωτίσεις.

Φύγε είναι ο καλύτερος τρόπος για να μη χάσεις αυτά

που απέκτησες χρόνια τώρα κάτω από το ιδιο φεγγάρι.

Όταν τα χέρια σου το κορμί μου δεν νοιώθουν, πως μπορείς να τα σταματήσεις.

Όταν τα χείλη σου το όνομά μου πια δεν ψιθυρίζουν πως μπορείς να τα σφραγίσεις.

Όταν ονειρεύεσαι κάτω από άλλον ουρανό πως μπορείς τα όνειρα σου να αλλάξεις.

Φύγε είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην ξεχάσεις ό,τι μέχρι τώρα έζησες...