Σε έβλεπα να φεύγεις
ένα κορμί στη γωνία πεσμένο
χωρίς καρδιά,
την πήρες εσύ μαζί σου φεύγοντας.
Το φεγγάρι κρύφτηκε ξαφνικά,
λες και δεν ήθελε να βρεις τον δρόμο της φυγής
Σύμμαχός μου το φεγγάρι...
σύμμαχος μιας αγάπης δυνατής, γνήσιας, αληθινής...
Ήθελα να σου φωνάξω "μείνε"
αλλά δεν ειχε νόημα...
Έκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα εφιάλτης είναι δε μπορεί...
θα ξυπνήσω και θα είσαι πάλι δίπλα μου να με κρατάς αγκαλιά και να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά
Εσύ όλο και απομακρυνόσουν, γύρισες και με κοιταξες.
Αλήθεια με έβλεπες;
Υπήρξα αλήθεια στη ζωή σου; ή μόνο στη φαντασία σου;
Δε μπορεί εφιάλτης είναι...
Δε μπορεί, εσύ έλεγες οτι είμαι η ανάσα σου, η ζωή σου
τώρα πως θα αναπνέεις, πως θα ζεις;
Δε μπορεί εφιάλτης είναι...
