Το φεγγάρι βγήκε να φωτίσει

μα το φως του αχνό αυτό το βράδυ

Αυτό το βράδυ που η ψυχή λαχτάρισε σκοτάδι, μοναξιά.

Της έκανε το χατίρι και φώτισε αλλού.

Λίγο, πολύ λίγο έριξε φως,

μην την τρομάξει και χαθεί ξανά στα τρελλά όνειρά της.

Όμως το ξέρεις καλά φεγγάρι μου, δεν την κρατά τίποτα.

Θέλει να φύγει μακριά, μακριά σου.

Θέλει να αμαρτήσει, να δαμάσει

το κακό για χάρη του καλού.

Η λογική, αντίθετη, φωνάζει φεγγάρι.

Μείνε, σου λέει, μείνε και φώτισέ την.

Έτσι δε θα χαθεί, όπου και να παει...

Τότε το κορμί μαγεμένο από τη δύναμη της

ψιθυρίζει, εγώ την ακολουθώ...

Δεν αντιστέκομαι, φοβάμαι τη χείμαιρα

αλλά την ποθώ όσο κι αυτή.

Όπως σε εξερευνούσα στην ομίχλη του τσιγάρου

στα θολά από την ανάσα σου τζάμια,

βρήκα σπίθα και την έκανα φωτιά.

 

Βρήκα λαβωμένη 

ελπίδα και την 

ανάστησα.

Μες τη ματιά σου 

καρτέρι σου 

έστησα και στους 

διαδρόμους του 

κορμιού σου τη φωλιά του έρωτά μου στήνω.

Τα λόγια στη ματιά σου έχεις αιχμαλωτίσει, 

μα η ψυχή αδυμωνεί να τα αποκτήσει.

Στην ομίχλη του τσιγάρου, στο καπνό της φωτιάς που 

μέσα μας καίει,

σε ανακάλυψα μόνο