Προσμονή

Κάθε φορά που σε θυμάμαι
δυο κομμάτια γίνεται η καρδιά
Κάθε φορά που σε βλέπω.

μετανιώνω που κάποτε υπήρξα δειλή.

Ήθελα τότε να σου φωνάξω πως σ' αγαπώ
να σε ενώσω με το όνειρο μιας ζωής.
Φταίω που τότε υπήρξα υπερήφανη
ή μήπως ήμουνα δειλή;

Και έτσι σ' έχασα και μένω τώρα εδώ...
ελπίζοντας ότι ίσως έρθει η ώρα
που θα σε ξαναβρώ.

Για να μου πεις ξανά για την Ιθάκη,
και για το ταξίδι που θα κάναμε μαζί...

Δεν είσαι εσύ... είμαι εγώ

Είναι στιγμές που δεν είμαι εγώ...
Με κοιτάζω στον καθρέφτη και
δεν μ' αναγνωρίζω,
βλέπω τη δική σου μορφή.
Παιχνίδια που παίζει η ζωή

δεν υπάρχεις στη ζωή μου
κι όμως γίνεσαι εγώ...
Μα πως γίνεται; ρωτώ τη καρδιά μου.
εσύ δεν τον μισείς;
Είναι μίσος; Μου απαντά...
Κάνω έτσι να σε διώξω
από το καθρέφτισμα μου...
Με κοιτάς με τα μάτια που
δε θέλω να θυμάμαι πια
και είναι σαν να μου λες
Δεν φεύγω... Δεν θα φύγω
Δεν είσαι εσύ...

Είμαι εγώ...

Σαν Άγρια Χίμαιρα...

Κάπου στα αγριόχορτα παλεύει η ανύποτη

αγωνία τόσων χρόνων με τη μορφή 

άγριας χίμαιρας που ξεφεύγει από τα σπλάχνα 

και κυλιέται, αγωνίζεται να κερδίσει

και πάλι χάνει.

Στα μάτια του μικρού παιδιού

που συνάντησα στο τέλος του δρόμου μου

ξεπετάγεται σαν φλόγα

και εμπριστής γίνεται,

καίει τα άχρηστα και αφήνει τους καρπούς

να φουντώσουν...

Τους καρπούς μιας ελπίδας 

που δεν έσβησε ακόμα...

Έχω τόσα να πω...

Έχω τόσα να πω

κι άλλα τόσα να γράψω...

Σκέψεις, συναισθήματα

έντονα πολύχρωμα μα

και σε ασπρόμαυρο φόντο.

Πλημμυρισμένο το είναι μου,

τσουνάμι γίνεται και με πνίγει.

Παρασύρει ό,τι βρίσκει μπροστά του.

Δεν φταίω εγώ,

δεν φταις εσύ,

δεν φταίει η ζωή.

Φταίει η άγνωστη αυτή "ψυχή".

Η ακατέργαστη φύση της,

η αξερεύνητη πλευρά της.

Όσο πιο κοντά της έρχομαι

τόσο πιο μακριά μου είναι...

Ξέρεις γιατί;

Γιατί τη κοιτώ με τα μάτια κλειστά...

Άνοιξε τα μάτια και θα δεις...

θα καταλάβεις...

Ακρότητες...

Η ανάγκη σου με σπρώχνει σε ακρότητες

η αγάπη σου με αποσυντονίζει

Δεν αποφάσισα ακόμα τι θέλω να κάνω μαζί σου,

δεν αποφάσισα γιατί σ' αγαπώ.

Η καρδιά το ξέρει μα δεν το μαρτυρά

και εσύ ίσως το γνωρίζεις...

ότι επαναστατώ γιατί φοβάμαι εμένα, όχι εσένα.

Το διπλό μου εγώ...

Ο ταξιδιώτης της ψυχής μου,

ο φευγάτος εραστής του μυαλού μου,

η τρέλλα της φυγής, η οδύνη της φυλακής,

η χρυσή φυλακή της Αγάπης.

Η Δικιά σου φυλακή.

Είναι όλα που με οδηγούν στο 

να μην μπορώ να πω

γιατί σ' αγαπώ...

Εικόνα Ζωής...

Σαν ποτάμι ορμητικό η ζωή σαρώνει τα πάντα

καθώς ρέει, πότε αγριεύει και πότε ηρεμεί.

Εικόνες χαλασμού αφήνει, μα πότε - πότε

στην ηρεμία του επάνω δημιουργεί...

Δημιουργεί, καταστρέφει, κύκλος χωρίς αρχή και τέλος

εναλλασσόμενες εικόνες και ποτέ δεν τελειώνει.

Δεν υπάρχει πουθενά θάλασσα να χυθεί.

Αν δεν έχεις γερό σκαρί,

μην επιχειρήσεις να το διασχίσεις...

Μην πεις στην αγάπη να κρυφτεί

Μην πεις ποτέ στην αγάπη να σιωπήσει,

θα φανεί πίσω από τους τοίχους

σαν ζωγραφιά στης μοναξιάς το μονοπάτι.

Και όσο εσύ θα την αρνείσαι

εκείνη θα σε ποτίζει αγιασμένο νερό

από τις πηγές της λησμονιάς.

Και όσο εσύ θα την αγνοείς

εκείνη θα σε θυμάται

να υφαίνεις ιστό να την παγιδεύσεις.

Μα εκείνη λευτερώνεται και δραπευτεύει

για να σε ξαναβρεί όπου και να 'σαι...

Μην πεις ποτέ στην αγάπη να κρυφτεί...

πίνακας ζωής...

Στοιχειωμένη η ζωή που ζεις

σου ζητάει λογαριασμό,

δεν έχεις τίποτα να πεις...

λέξη δεν βγάζεις...

Γεννήθηκες χτες, έναν αιώνα πριν;

ή μήπως δεν έχεις γεννηθεί ακόμα;

Έζησες; ζεις; Ή μήπως δεν έχεις ζήσει ακόμα... 

Τι να πεις, τι να απαντήσεις...

Παίρνεις χαρτί, ένα κουτί μισοτελειωμένες μπογιές 

και ζωγραφίζεις...

αυτό μπορείς...

Ένα ποτάμι χωρίς αρχή και τέλος,

μια βάρκα μόνη, 

έναν αετό με τα φτερά κλειστά

και ένα κύκνο,

ένα καταράκτη και μια φωτιά.

Χρώματα: μαύρο, λευκό, κόκκινο

και ένα απαλό ροζ.

Και υπογράφεις...

εγώ...

Κίνηση Ματ

Ο ήλιος που τολμώ να κοιτάξω
με  καίει στα μάτια.
Πονάω μα δεν τα γυρίζω αλλού,
ψάχνω για τον νικητή.
Η τύφλωση έρχεται σγιά - σιγά
και είναι αναπόφευκτη
όπως ο έρωτας...
Μια τύφλωση, μια παραφορά, μια τρέλα
τα σωθικά αργά, βασανιστικά καίει
και έχεται ο θάνατος λυτρωτικός
να σε γλιτώσει
από το γλυκό μαρτύριο, να ξεφύγεις...
Κίνηση ματ σε σικέ παιχνίδι...

σε κρατάω στα χέρια μου
φυσάω δυνατά και
με όλη τη δύναμη της ψυχής μου
κάνω μια ευχή
πέτα νεραϊδά μου
πέτα και κάνε πραγματικότητα
ο,τι ευχήθηκα...
Αγάπη τόση να γεμίσει όλη τη πλάση
στις ψυχές να φωλιάσει και να
μη ξαναβγει...
Γέλιο στα θλιμένα ματάκια του
παιδιού αυτού που δεν έχει αύριο...
Χαρά στη γεμάτη από πόνο καρδιά
που μόνη στο κόσμο πορεύεται
μέχρι να σταματήσει να χτυπά...
Χέρια απλώμενα στον Θεό
γαλήνη και συγχώρεση
να βρουν όσοι το δρόμο
χάσανε πίσω σώοι να γυρίσουν
στη ζεστή αγκαλιά της μάνας...
πέτα νεράϊδα μου
πέτα και κάνε πραγματικότητα
ό,τι ευχήθηκα...