Εμμονή...

Οι άπειρες νύχτες μοναξιάς πέρασαν,

οι ώρες που κυλούσαν αργά, βασανιστικά...

Τις ένιωθα λες και πέρναγαν πάνω από το κορμί μου λεπτό προς λεπτό.

Οι νύχτες που αργούσε το ξημέρωμα, και όταν ερχόταν ο ήλιος να φωτίσει το σκοτάδι της ματιάς μου, με έβρισκε κατάκοπη, κουρασμένη, άδεια,

πέρασαν...

Πέρασαν στ' αλήθεια ή κοροϊδεύω πάλι το μυαλό μου;

Γιατί τη καρδιά δε μπορείς να τη κοροιδέψεις...

Η μορφή σου όμως είναι ακόμα εδώ χαραγμένη,

επιμένει να είναι μέσα μου.

Φύγε, σε παρακαλώ φύγε...

Αφού δε σε θέλω πια, αφού δε πονάω πια, 

αφού δε σ' αγαπάω πια... 

Τι θέλεις και είσαι εδώ;

Είναι εμμονή Θέε μου, δεν πρόκειται να φύγει...

Τη ξορκίζω, τη μισω, αλλά...

Η μορφή σου είναι πάντα εδώ...