Και εκεί που λες ότι βγαίνεις στο φως,

εκτυφλωτική λάμψη σε κυκλώνει,

και ήλιος λαμπερός σκιάζει λύπες και χαρές,

εκεί νιώθεις να σε τραβά το χτες πίσω

στην αρχή...

Εκεί που το κορμί σου ζεσταίνει 

η φλόγα της προσμονής,

εκεί σκύβεις, διπλώνεσαι από τους πόνους

της αγάπης, 

της αγάπης που έδωσες παρακαταθήκη

για τα όνειρα που έκανες μικρή

και δεν στη δίνουν πίσω ούτε μισή.

Εκεί που πιστεύεις ότι ναι, 

έτσι η ζωή θα συνεχιστεί,

εκεί χέρι μαγικό τον πόνο σου πέρνει

και γιατριά φέρνει, μαζί σε παίρνει

και στον ήλιο που ποθείς σε οδηγεί...