Ανάσα μου, πως μπορώ να αναπνέω 

αν δεν είσαι εσύ εδώ;

Φως μου, πως μπορώ να βλέπω αν δεν με κοιτάς; δίπλα μου να 'σαι...

Μέσα απο σένα, μέσα σε σένα

έτσι θέλω να ζω...

Αλλάζω, μεταμορφώνομαι,

γίνομαι... 

αναιρώ, αμφισβητώ 

ξαναγεννιέμαι...

ΥΠΑΡΧΩ, ΑΓΑΠΩ 

κι όλα αυτά χάρη σε σένα...

Γλυκό της αγάπης πουλί, φυλακισμένο  σε ξένης αγκαλιάς φυλακή, να σ' αγγίξω προσπαθώ μα τα φτερά σου λαβωμένα και δεν μπορώ.

Φωλιά θέλησες να χτίσεις αλλού,

μα δυνατός ο άνεμος και ο ουρανός θολός.

Η νύχτα που θα 'ρθει θα τυλίξει τα όνειρά σου.

Η ματιά στο κενό θα μείνει, τα φτερά τσακισμένα κι αυτά.

Μα η λάμψη της ελπίδας στη ματιά σου

θα υπάρχει πάντα...

Σαν αστραπή...

Κάτι λαμπερό σαν αστραπή πριν από τη βροχή,

κάτι σαν οπτασία που τελειώνει 

μόλις τα μάτια σου ανοίξεις.

Όλο και απομακρύνεται ή μήπως είσαι εσύ αυτός που φεύγει;

Δεν ξέρεις, μαντεύεις.

Πέφτεις στα γόνατα και παρακαλείς.

Παρακαλείς, απειλείς,  υπόσχεσαι, αδιαφορείς.

Σου έχουν μάθει ότι όλα μπορείς να τα κατακτήσεις.

Τρόποι δοκιμασμένοι που όμως πέφτουν στο κενό της ανυπαρξίας του κόσμου που το περιβάλλει.

Γυναίκα είσαι εσύ...

Από τα σπλάχνα σου βγαίνει ζωή

στα χέρια σου ανθίζει η μαραμένη γη

Το χαμόγελο σου φάρμακο για τις πληγές  του κόσμου όλου

Ελπίδα, αγάπη, ζωή... γένους θηλυκού 

και η αλήθεια, η υπομονή, η συγνώμη, η ηδονή...

Είσαι εσύ...

Εύθραστη σαν ακριβή πορσελάνη

μα και τόσο δυνατή... 

Γυναίκα είσαι εσύ...

 

 

Θέλω να χαθώ, να αφομοιωθώ να γίνω ένα

με τον αέρα που αναπνέεις.

Να εισχωρήσω, με μια σου αναπνοή, στα βάθη σου... 

Στο βάθος της ψυχής σου, σε κάθε μόριο του κορμιού σου.

Στις κυψέλες του μυαλού σου να φωλιάσω...

Η σκέψη σου να γίνω...

χτύπος της καρδιά σου

αίμα στις φλέβες σου...

Μόνο έτσι θα είμαι πάντα ένα κομμάτι σου...

Μόνο έτσι θα είμαι ολοκληρωτικά δική σου...